Kiam la novaĵo disvastiĝis, ke la Prezidanto aprobis okan miliard-dolaran interkonsenton por ekspedi armilojn al Israelo, oficialulo deklaris, ke ili daŭrigos provizi kapablojn necesajn por la defendo de Israelo. Ŝajnas, ke ĉi tiu decido estas malalta punkto por lia regado, aparte post la lastatempaj raportoj, kiuj akuzas israelajn agojn en Gazao kiel genocido.
Fokusiĝi nur al la prezidanto kiel individuo estas logike, sed la problemoj estas radikaj: la politika estraro kaj la ĉefa amaskomunikilaro ankaŭ havas sian rolon. En tiom mallonga tempo post la komenco de la Gazaa konflikto, multaj, kiel Anne Boyer, ŝanĝis sian vojon. Boyer malakceptis la “uson-favoritan militon kontraŭ la homoj de Gazao,” kaj decidis disigi sin de tre respektata liberala novaĵorganizo, argumentante ke ŝi ne povas verki poezion en la ombro de raciigitaj suferadoj kaj subtakso de realaj doloroj.
La procezo de adaptiĝo al ĉi tiuj hororoj baldaŭ fariĝis rutina. Multaj en la ĉefa fluo de la amaskomunikilaro subtenis la silenton, ankaŭ ili.
Analizo de la enhavo de la unuaj ses semajnoj de la milito montris, ke ĉi tiuj publikigaĵoj temigis desproporcie la israelajn perdojn kaj uzis sentemajn lingvojn por priskribi nur israelajn viktimojn, lasante palestinanojn sen voĉo aŭ empatio en la raportado. Post unu jaro da konflikto, arab-usona historiisto notis kiel la mondpercepto de multaj novaĵfontoj estas tute israelfokusita, eĉ malhelpante rektan raportadon el Gazao.
Ĉi tiu kunforma mediparalizo faciligis la taskon de eventuala politika pravigo por la agoj de la prezidanto. Dum la realaĵoj en Gazao daŭrigis esti severaj, la reago de la ĉefaj demokratoj ofte restis subtile evasiva, eĉ dum amaskomunikilaj mipojantaĵoj pri la prezidanto estis grandegaj.
Dum la milito en Gazao gajnis amasan priraportadon, kun la tempo, la raportoj malkreskis, reviviĝante la kutiman rakonton ni vidos en usona politiko kaj amaskomunikilaro, kiuj emas uzi eŭfemismojn kaj evitadon por kovri la vertgon de la perforto. Anstataŭ sinceraj veroj, ili proponis atenton al diplomatiaj klopodoj pri sesfajrojn, kvazaŭ ili solvadas la bazajn problemon.
La ĉefe amaskomunikilaraj kaj politikaj rakontontoj ne sufiĉe defendis la protekton de palestinaj civiluloj. Male al la honesta bildigo de hororaj vero, la amaskomunikila sceno ofte ofertis nur subtaksojn kaj perfektigitajn frazojn. En la kurso de tio, perdoj, eĉ kiel la de infanoj, restis simple statistikoj en libervortigitaj raportoj pri daŭra konflikto.